احمدکه و احمدمه

نوشته‌اند که ابن خفیف شیرازی (م 371) را دو مرید بود؛ «احمد که» و «احمد مه». استاد را نظر به احمد که بود. اصحاب گفتند: احمد مه کارها کرده و ریاضت‌ها کشیده، چرا شما به احمد که نظر دارید؟ استاد برای نشان دادن برتری احمد که آن دو را امتحان کرد. ابتدا به احمد مه گفت: شتری بر در خانه خفته است، این را بر بام خانه ببر. او گفت: یا شیخ! شتر بر بام چگونه توان برد؟ فرمود: بس است. آنگاه به احمد که گفت: شتر خفته را بر بام خانه ببر. احمد که آستین بالا زد و دوید و هر دو دست زیر شتر کرد و هر چه قوت داشت زد و نتوانست شتر را بلند کند. استاد فرمود: بس است. آنگاه به معترضین گفت: احمد که از آن خود به‌جای آورد و به فرمان قیام نمود و به اعتراض پیش نیامد. به فرمان ما نگاه کرد نه به کار خود که می‌تواند یا نه و احمد مه به بحث و مناظره که نمی‌تواند انجام دهد مشغول شد. نمونه این نوع امتحانات درباره مریدان بسیار نقل شده است که نقل آن برای آن است که اطاعت محض پیروان و مریدان از امام و استاد و رهبر، موجب سعادت و ترقی است نه مانند افراد بنی‌اسرائیل که به اشکال‌تراشی و شبه گویی مشغول بودند و ترقی نداشتند.