مقدمه
معصومین علیهم‌السلام در زمان حیات خودشان همیشه عنایت خود را به طالبان و قابلان می‌رساندند که تاریخ مقدار بسیار کمی از آن‌ها را درج کرده است. همچنین بعد از وفات آنان هم؛ این لطف و توجه نسبت به اهل استغاثه و حاجت بوده است. عنایت آنان خاصّ عده‌ای نبوده؛ بلکه غیر از شیعه به مذاهب دیگر مانند اهل سنت، زَرتشتی، یهودی و مسیحی هم کرم و جود خویش را نشان داده و می‌دهند. آنچه از کرامات و معجزات که از ناحیه مقدسه آنان صادر شده، قابل حد و حصر نیست. مراجعان به ساحت ولایت آنان، دارای گرفتاری‌های مختلف بوده‌اند که شامل امراض صعب‌العلاج، مشکلات مادی و ناراحتی روحی، بن بست‌های خانوادگی و ورشکسته‌های اقتصادی و ده‌ها نظیر این‌ها بوده است. چون در دایره وجود، کسی همانند آنان علیهم‌السلام اعلی و اشرف نیست؛ و فیض از حق توسط آنان به خلق می‌رسد و دعاها به‌واسطه آنان مقبول و مستجاب می‌شود؛ پس توسل و روی آوردن به درگاه آنان ممدوح و شایسته است؛ و خداوند خواسته آنان در حق دیگران را رد نمی‌نماید. اگر کسی متوسل شد و حاجتش برآورده نشد، حتماً مسائلی مربوط به شخص حاجتمند از قبل بوده و یا بعداً صلاح آن کس نخواهد بود. درنتیجه؛ انتظار از کسانی که عادتشان احسان است ممدوح است؛ اما نرسیدن به حاجت به علل و عوامل کلی و جزئی مربوط می‌شود. معجزه، کار فوق‌العاده است و انجام آن فقط مخصوص عده‌ای خاص که مؤید از طرف خداوند هستند می‌باشد؛ اما صدور کرامت از بعضی افراد آن‌هم به خاطر تهذیب نفس و قدرت روح صادر می‌شود؛ اما معصومین علیهم‌السلام، معجزه و کرامت آنان، همیشه به خاطر جوادیت و لطف ازلی، شامل حال کسانی می‌شود که در زمره رحمت و فیض حضرت فیاض قرار می‌گیرند.
علل و عوامل زیادی می‌تواند دخیل باشد تا نظری از جانب صاحبان کرم شامل حال حاجتمند گردد مانند اضطرار، استغاثه صادق، قلب شکسته، نیت پاک، گدائی و خواهش همراه با سوز و گداز و… البته قاعده‌ای در این بین هست که عنایت شامل حال چه کسی می‌شود و شامل حال کس دیگر نمی‌شود، ولیکن هر چه باشد فتح و گشایش بی اسباب و بی‌ربط نمی‌شود. آنچه در این مجموعه آورده شده قضایا و کراماتی است که بعد از زمان شهادت معصومین اتفاق افتاده است و آنچه مربوط به امام زمان علیه‌السلام است مربوط به زمان غیبت کبری آن حضرت می‌باشد.
در زیارت جامعه کبیره، خطاب به معصومین آمده است: «به‌وسیله شما خداوند فتح و گشایش کند و پایان و اختتام دهد؛ به‌وسیله شما اندوه را ببرد و سختی‌ها را بگشاید. به‌وسیله شما خدا ما را از خواری بیرون آورد و موج‌های گرفتاری ما را برطرف کند». به این متن و مضمون صریح، معلوم می‌گردد که حل مشکلات و برطرف شدن نقایص و دردها، به‌وسیله آنان مرتفع و مداوا می‌گردد. خوب است هر مستمند و مریض یا هر سائل و محتاج با اطمینان خاطر و قلبی سرشار از اعتماد و خلوص به ذیل عنایت آنان متمسک شود. اگر حاجت برآورده نشد؛ شاید به حکمت، صلاح نبوده و یا ظرف شخص قابلیت نداشته و یا خرابی‌های گذشته جایی برای تنفیذ و رحمت نگذاشته؛ و این خود مقوله‌ای است که جای توضیح و شرح دارد. افرادی که ذاتی ناپاک دارند و در مشکلات متوسل می‌شوند و طلب عنایت می‌کنند؛ لطف شامل حال آنان نمی‌گردد؛ اما افرادی که ذاتی قابل دارند، حتی غیر مسلمان از زرتشتی و یهودی و مسیحی چنانکه ما در این کتاب نمونه‌هایی را آوردیم، لطف و عنایت شامل حال آنان می‌گردد.
خداوند، حکیم علی الاطلاق است و معصومین مظهر حکمت حکیمانه حق‌اند و در رساندن فیض به حاجتمندان این مطلب نوعاً جاری می‌گردد. چنانکه در زمان حضور آنان بسیاری بودند که به فتح لازم و عنایت خاص دست نیافتند. چرا که گیرندگی ضعیف داشتند، قابل نبودند، تشویش افکار داشتند، اعتقادشان بی‌پایه بود و…! لطف و کرامت و رحمت همیشه از عالی هست؛ این کدام سائل و حاجتمند است که نصیبش شود و به عنایت فیض برسد. در خاتمه، به خاطر اهمیت و توجه عموم به ساحت مقدس امام زادگان معزّز، کراماتی که مربوط به جناب زینب کبری علیهاالسلام و حضرت ابوالفضل علیه‌السلام و حضرت معصومه علیهاالسلام و حضرت رقیه علیهاالسلام هم بوده را در اواخر فصل آوردیم تا خوانندگان محترم در توسلات و استغاثه‌ها، به ذیل عنایت ایشان متمسک شوند و از آنان مدد بجویند و به الطاف خاصه حضرات بهره‌مند شوند.
سید علی‌اکبر صداقت – مرداد ماه ۱۳۸۱
