شفای وصال شیرازی

میرزا محمّد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی متوفی سال ۱۲۶۲ هـ. ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت‌گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقاع، ریحان، تعلیق و شکسته) مهارتی به سزا داشته و کتاب‌های فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اینکه ۶۷ قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب می‌آورد و به پزشک مراجعه می‌کند، دکتر می‌گوید: من چشمت را درمان می‌کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می‌کند تا اینکه به کلی نابینا می‌شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به محمّد صلی‌الله علیه و آله و آل او می‌شود. شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله را در خواب می‌بیند، حضرت به او می‌فرماید: چرا در مصائب حسین مرثیه نمی‌گویی تا خدای متعال چشمت را شفا دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام حاضر گردیده، می‌فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی اول از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است. صبح آن روز وصال شروع کرد دور خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:

از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد **** آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد

نیمه دوم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آنگاه اضافه کرد:

خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت **** دل را تهی ز خون دل چند ساله کرد

زینب کشید معجر و آه از جگر کشید **** کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد