ادراک خدمت کامل

عالم عارف مرحوم آیت‌الله شیخ محمدتقی آملی (م 1350 شمسی) در سال 1340 هـ. ق به نجف وارد شد و درس بزرگان علم را درک و به درجه اجتهاد رسید. در شرح‌حال خودش چنین نوشت (1348 و 1350 هـ. ق): نه آن‌که خود را مستغنی دیدم بلکه ملول شدم چه آن‌که طول ممارست از تدریس و تدرّس و مجالس تقریر خسته شدم. به‌علاوه کمال نفسانی در خود نیافتم، بلکه جز دانستن چند ملفقاتی که قابل هزاران نوع اعتراض بود، چیزی ندانستم.

همواره از خستگی، ملول و در فکر برخورد به کاملی، وقت می‌گذراندم و به هر کس می‌رسیدم با ادب و خضوع تجسسی می‌کردم که مگر از مقصود حقیقی، اطلاعی بگیرم. در خلال این احوال به سالکی ژنده‌پوش برخوردم و شب‌ها را در حرم حضرت امیرالمؤمنین‌ علیه‌السلام با او به سر می‌بردم او اگرچه کامل نبود، لکن از صحبتش استفاده می‌بردم تا آن‌که موفق به ادراک خدمت کاملی شدم و به آفتابی در میان سایه، برخوردم و از انفاس قدسیه او بهره‌ها بردم.

تلمیذ او گوید: از استادم (شیخ محمدتقی آملی) پرسیدم این انسان کامل کدام بزرگوار بود که شما در محضرش زانو زدید و تسلیم او شدید و آن همه او را به عظمت یاد می‌فرمایید؟ فرمودند: جناب حاج سید علی آقا قاضی طباطبایی.