ارادت

ارادت خواست مرد است در راه بردن.

ارادت دنیای محض، نشانه‌اش این است که؛ زیادتی در دنیا به نقصان در دین، از درویشان مسلمان اعراض کردن، و از مولا حاجت دنیایی خواستن.

ارادت آخرت محض، نشانه‌اش این است که؛ سلامتی دین خواستن به نقصان دنیا، مؤانِسَت با درویشان، و از مولا حاجت آخرت خواستن.

ارادت حق محض، نشانه‌اش این است که؛ پای بر دو گیتی نهادن، از خلق آزاد گشتن و از خود باز رستن است. (صد میدان، خواجه عبدالله انصاری، ص 22)