ارادهٔ محبوب

اگر منتظر به مقامی برسد که بی‌خویشی به او دست دهد؛ یعنی بر اثر توفیق مهدوی و ترک انیّت، خود را نبیند، آن‌وقت به مقام امن برسد. پس هر کاری کند، اراده‌اش از ارادهٔ محبوب منشعب و جاری شود. چون بنده از خود چیزی نبیند و خود را کسی نپندارد، پس به مقام امن مهدوی می‌رسد و فنای در محبوبش می‌شود.