ارواح و قبور

از قبر شیخ زین‌العابدین مرندی و سید علی آقا قاضی «قدّس سرّه».

یک حمد و یازده مرتبه «قُل هُوَ اللهُ اَحَد».

در عراق و ایران برایم بارها اتفاق افتاد و در ایران بیشتر مرحوم سید علی آقا قاضی و پدرم را می‌بینم. آنان با من صحبت می‌کنند و من به کلمات آنان گوش می‌کنم.

به من گفتند جوانی لبنانی به نجف آمده و احضار دارد، بیا شما را نزد او ببریم، گفتم: نمی‌آیم؛ پس او را نزدم آوردند. بعد از تعارفات گفتم: روح فلان شخص را احضار کن، هرچه قدرت داشت به کار برد نتوانست. گفتم: باز چه کار دیگری وارد هستی؟ گفت: افراد را خواب می‌کنم، گفتم: فرزندم سید حسن که کوچک است او را خواب کن؛ هر کار کرد نتوانست.

خود آن لبنانی گفت: اراده و قوّت تو مانع از قدرت‌نمائی من است.

خواندن قرآن و هدیه به روحشان تا با ایشان رفیق شوید.

در وفات سید علی آقا قاضی و پدرم.

رفتن شب به قبرستان کراهت دارد و علتش این است که در برزخ مثل شب‌های ما، رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله برای اموات مؤمنین مجلس دارند، وقتی فاتحه در قبرستان خوانده می‌شود آن را حضور متوفی می‌برند، مجبور می‌شود از مجلس رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله بیرون آید و وجه کراهت یکی این است.

معرفت خدا، «وَ ما خلقت الجن والانس الّا لیعبدون»: من جن و انس را نیافریدم، مگر به این خاطر که مرا عبادت کنند. (ذاریات،۵۶) یعنی مرا بشناسند.

بابا رکن‌الدین روح و ریحان است و از حاج محمدصادق قوی‌تر است.

خواستم بفهمم ذکر او چه بوده، الهامم شد که ذکرش «لااله‌الاالله» بوده است.