ازلی و ابدی

امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره‌ی ازلی و ابدی بودن خداوند در خطبه‌ی 31 فرمود: «هرگز از بین نمی‌رود و همیشه بوده است» و در خطبه 227 فرمود: «او همیشه است نه با مدّت». در خطبه 162 نیز فرمود: «برای ازلیت او نقایصی نیست… او همیشه ماندنی و ابدی است، بدون آنکه مدّت و وقتی او را باشد».

در خطبه 152 فرمود: «حدوث مخلوقات دلالت بر ازلیتش می‌نماید» و در خطبه 228 فرمود: «ازلیتش ابتدا را پیشی گرفته است». در خطبه 108 نیز فرمود: «تو (ای خدا) همیشگی هستی، و انتهایی برایت نیست و به تو هر چیزی ختم می‌گردد».

در خطبه 89 فرمود: «پروردگاری که باقی است بالذّات و متّصف به بقا و قیام، وقتی که آسمان نه دارای برج‌ها و نه حجاب و صاحب درها، و نه شب تاریک و نه دریای ساکن و نه کوهی صاحب راه‌های فراخ، و نه راه‌های گشاده دارای کجی و نه زمین صاحب فرش و قرار و نه خلق صاحب اقتدار و اعتماد بود».