اشتغال و آسیب‌ها
هرکسی به هر کاری که مشغول می‌شود، ازنظر فکری یا عملی، کم‌کم اشتغال به آن سبب می‌شود که همّوغمّ آن، شخص را درگیر کند. مثلاً کشاورز تمام همّتش کار کشاورزی و مدیر یک اداره تمام عزمش مدیریت آن اداره است. پس کسی که صبح می‌کند و درگیر مسائل و موضوعات مانند زن و فرزند و ماشین و بدهکاری و دشمن و مریضی و پدر و مادر و دوست و شغل و پیری و بیکاری و ده‌ها نظیر این‌هاست، دیگر جایی برای موضوع مهدویت برای او نمی‌ماند. به‌عبارت‌دیگر زحمت طاقت‌فرسای مسائل دنیوی ازیک‌طرف و درگیری جنود عقل و جهل از طرف دیگر، جایی برای دعا و توسّل و تهذیب و تقرّب به امام نمی‌گذارد. پس هر نوعی اشتغال فکری و عملی، نوعی آفت هستند که توان منتظر را کم و طاقتش را ضعیف می‌کند؛ و وقتی به یاد مسائل مهدوی می‌افتد، خستگی نفس امان او را می‌گیرد و به خواطر گوناگون او را دچار می‌کند.