امام علی علیه‌السلام فرماندارش را تسلی می‌دهد
سهل بن حنیف أوْسی برادر عثمان بن حنیف از بزرگان اسلام به شمار می‌رود که حضرت صادق علیه‌السلام فرمود: «سهل از نقباء پیغمبر صلی‌الله علیه و آله بود و احدی از قریش و مردم به منصب او نمی‌رسد». او در جنگ‌های بسیاری از جمله بدر و احد و صفین شرکت داشت. وقتی‌که امام علی علیه‌السلام برای جنگ بصره و سرکوبی طلحه و زبیر حرکت کرد، سهل را در مدینه به جای خود گماشت؛ ازجمله حضرت، استانداری فارس را هم به او محوّل کرده بود. آن‌قدر سهل موردعنایت امام امیرالمؤمنین علیه‌السلام بود که در نماز بر جنازهٔ سهل، هر جمعیت تازه‌ای می‌آمدند حضرت نماز را تکرار می‌کرد و تا پنج بار بر او نماز گزارد و فرمود: اگر هفتاد مرتبه بر او نماز بخوانم سزاوار است، چه آن‌که او از یاران جنگ بدر است و خود حضرت او را در دو پارچه کفن نمود و دفن کرد. او در سال 38 هجری در کوفه درگذشت.
«سهل بن حنیف» از طرف حضرت به فرمانداری مدینه برگزیده شده بود؛ بعد از جنگ صفین مردم، یکی‌یکی به خاطر پول دادن معاویه به آن‌ها، از پیش سهل می‌گریختند و این ضربه سنگینی برای روحیّه سهل به حساب می‌آمد حضرت، بعد از اطّلاع، این نامه را برای تسکین و تشفی قلب یار موثق خود، نوشت:
امّا بعد، به من خبر رسیده افرادی که نزد تو هستند یکی‌یکی در پنهانی به معاویه می‌گروند، پس به خاطر از دست دادن آنان و کم شدن کمک، محزون مباش! ضلالت (پول‌پرستی و دنیاپرستی) برای آنان کافی است و جدایی ایشان از هدایت و حق و شتافتن به گمراهی و جهل برای تو شفایی است. همانا اینان اهل دنیا هستند که به آن رو آوردند و به‌سرعت به‌سوی آن می‌روند، بااینکه عدل را شناختند و دیدند و شنیدند و باور نمودند و دانستند که مردم در نزد ما در حق و حقوق یکسان‌اند، پس گریختند به سوی اختصاصی زیاد که دور باشند از رحمت حق و نابود شوند؛ قسم به خدا که اینان از جور (حکومت علی علیه‌السلام) فرار ننمودند و به عدل (حکومت معاویه) ملحق نشدند و ما امیدواریم که خداوند در این امر، دشواری‌ها را بر ما آسان و سختی‌ها را سهل گرداند، انشاء الله والسلام علیک». (سفینه البحار، ج 1، ص 676- پیغمبر و یاران، ج 3- الاستیعاب- اسدالغابه- سیره ابن هشام. نامه 70 نهج‌البلاغه- علی و فرمانداران، ص 21)