اَوّاه

در قرآن سورهٔ توبه، آیه ۱۱۴ فرمود: «ابراهیم لاَوّاه حلیم: همانا ابراهیم دردمندی بردبار بود». اوّاه را، به معنی بسیار آه کشنده، بسیار دعاکننده و گریه کن، بسیار نالان، دردمند معنی کرده‌اند؛ این صفت یک پیامبر اولوالعزم است. اگر ما برای تقرّب امام خود، از غربت او و طولانی شدن غیبت و… آه بکشیم و نالان شویم و دردمندی را ابراز بداریم، صفت ابراهیمی پیدا می‌کنیم. خداوند اگر توفیق آه و ناله را در فقدان اماممان بدهد، به عوض آه کشیدن و اشک ریختن و سوختن از دل، از آب کوثر ایقان مهدوی می‌دهد و آن‌وقت به‌اندازهٔ قطره‌ای، آه کشیدن امام را، برای شیعه و بلاها و هجران‌ها را درک می‌کنیم.