ای محبوب!

ای محبوب حقیقی، اگر من نتوانستم برای شما بندهٔ خوبی باشم، پس دچار هجران و بلا شدم، شما عزیز هستید و بدی را با احسانت می‌بخشی. اگر حکمت تقاضا می‌کند که من ازنظر دنیوی اقبالی نداشته باشم برایم از جانب شما آسان و شیرین است. در قهرت نسبت به من لطفت پنهان است. اگر به هر خاطر ناله می‌کنم، دلیل نارضایتی‌ام از تو نیست. من بر لطف و قهرت عاشق هستم که مرا در امتحان می‌گذاری تا صابر بودن من معلوم گردد. اگر در این عصرِ بلا و فتنه، تحمّلم کم است، می‌خواهم از بوتهٔ خار بلا بگریزم، مرا یاری کن که عاشقانه آن‌ها را بپذیرم.