باب
باب به معنای در است و منظور انبیاء و اوصیاء هستند.
گر همی جویید دُرّ بی بَها **** اُدخلُو الاَبیات مِن اَبوابِها (مثنوی)
می زَن آن حلقهٔ در و بر باب بایست **** از سویِ بامِ فَلَکتان راه نیست
به‌وسیله شهادتین درب اسلام به روی شخص گشوده می‌شود و درب ایمان به‌وسیله ولایت گشوده می‌شود و اعمال موردقبول واقع می‌شود.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام که باب مدینه علم و رسالت پیامبر صلی‌الله علیه و آله است، کسی غیر از این در نتواند به حریم نبوّت وارد شود و اعمال بدون ایمان و اقرار به ولایت او قبول نخواهد شد. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «ای علی، قسم به خدایی که مرا به پیامبری برگزید و بر همه موجودات برتری داد، اگر بنده‌ای از بندگان خدا هزار سال عبادت کند، خدا از او نمی‌پذیرد مگر آن‌که به ولایت تو و ولایت ائمه از فرزندانت اقرار کند.»
امام صادق علیه‌السلام دربارهٔ اهل حج که تعدادشان زیاد بود فرمود: «دعایشان مستجاب نمی‌شود مگر از آن دری که خدا امر کرده که ولایت ما باشد.»
در زیارت جامعه کبیره آمده: «سلام بر شما که اَبواب الایمان؛ درهای ایمان هستید.»
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «علی بن ابیطالب باب حطةً، مَن دَخَل منه کان مؤمناً وَ مَن خرج منه کانَ کافرا: علی بن ابیطالب باب فرو ریختن گناهان است. هرکس از آن دروازه وارد شود، مؤمن است و هرکس از آن بیرون رود کافر است.»
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «أنا دارالحکمه وَ علیُّ بابُها» پس امیرالمؤمنین علیه‌السلام باب حکمت است.
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «أنا مدینةً العلم وَ علیٌ بابها فَمَن اَرادَ العلم فلیأتها من بابها: من شهر علم هستم و علی دروازه آن است. هرکس علم می‌خواهد باید از درب آن درآید.» چون تو بابی، آن مدینهٔ علم را چون شعاعی، آفتابِ حِلم را (مثنوی)
باز باش ای باب، بر جویای باب **** تا رسند از تو قشور اندر لُباب
باز باش ای بابِ رحمت تا ابد **** بارگاه مالَهُ کفواً اَحَد
بدون معرفت و ولایت درب اسرار توحید به روی کسی باز نمی‌شود.
در دعای ندبه آمده: «وَ سَدَّ الاَبوابَ اِلّا بابَهُ: یعنی پیغمبر هم درها را که به طرف مسجد نبی بود را بست به‌جز در خانه علی علیه‌السلام را»
امام سجاد علیه‌السلام فرمود: حضرت موسی علیه‌السلام به مردی برخورد که دستش به دعا برداشته بود. بعد حضرت موسی به دنبال کارش رفت. هفت روز بعد به آنجا برگشت دید همان کس باز هم دستش به آسمان بلند است. عرض کرد: خداوندا، آیا این بنده تو نیست که هفت روز است از تو حاجت می‌خواهد و تو هنوز اجابت نکرده‌ای؟
خداوند فرمود: «اگر این شخص آن‌قدر مرا بخواند که دست‌هایش ناتوان شود و بیفتد و یا از هم باز نشود و زبانش بریده گردد، من دعای او را اجابت نمی‌کنم مگر از همان دری بیاید که به وی امر کرده‌ام.»
پیغمبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «اَلا اِنّ الحسین باب مِن ابوابِ الجنّةً من عائده حَرَم الله علیه ریح الجنةً: بدانید که حسین دری از درهای بهشت است. پس هرکس با او به دشمنی برخیزد، خدا بوی بهشت را بر وی حرام خواهد کرد.»
امام صادق علیه‌السلام فرمود: مردی از بنی‌اسرائیل ۴۰ شب به دعا و راز و نیاز و شب‌زنده‌داری پرداخت. بعد از خداوند حاجتی خواست و برآورده نشد. آن مرد نزد حضرت عیسی آمد و شکایت کرد و از وی خواست برایش دعا کند. عیسی علیه‌السلام وضو گرفت و دعا کرد. خداوند به عیسی وحی فرمود: «ای عیسی، این شخص از آن در وارد نشد که باید وارد شود. او مرا خواند ولی در قلبش دربارهٔ تو شک دارد. پس اگر با این شک مرا می‌خواند تا گردنش خشک می‌شد و یا ناخن‌هایش خشک می‌شد دعای او را قبول نمی‌کردم.»