بدیع

از اسمای الهی یکی «بدیع» است که در قرآن مانند سوره بقره، آیه 117 استعمال شده است. «بدیع السموات و الارض».

اگر مواد محقق شده در خارج را کسی ایجاد کند و به آن‌ها صورت دهد، گویند او خالق است. امّا اگر نوآوری باشد، به این معنی که به آن‌ها صورت‌های ابتکاری دهد، به‌طوری‌که هم ماده آن‌ها بی‌سابقه بوده و هم صورت آن‌ها نوظهور باشد، بدیع گفته می‌شود. خداوند بدیع محض و مطلق است. مؤید، ابتکاری و ابتدائی بودنِ آفرینش مجموع آسمان‌ها و زمین است.

خداوند خالق است که مواد خام اشیا را آفرید و بدیع است که آفرینش را بدون تقلید و بدون مثالی، نو آورد و پدید آورد و بدون نمونه و الگوی پیشین انشا و اختراع کرد.