برزخ را ببین

چون لباس تن در قبر قرار گرفت، روح به عالمی رود به نام برزخ، در قالب مثالی که همه‌چیز را از خوبی‌ها و بدی‌ها و نیت‌ها و…برایش آشکار می‌شود. قالب مثالی بدون هیچ کدورتی همانند آب صاف که صورت در آن دیده می‌شود ظاهر می‌گردد و ملکات ممثل می‌شوند. در دنیا آنچه بالقوه بوده، در آنجا بالفعل دیده می‌شود یعنی هر نیت درونی و هر عمل باطنی که در دنیا داشته بود، آنجا به‌صورت مشخص و خوی‌ها ملکوتی و حیوانی به ظهور می‌آید. همه اخلاق و کردار، از فضائل و رذایل به‌صورت حور و غلمان و گرگ و سگ و…مجسم و بارز می‌گردد. عالم دنیا پر از تعین و کثرات است، وقتی انسان به برزخ رفت، تعین و حجابی باقی نمی‌ماند، همه‌چیز حضوری و بدون مانع دیده می‌شود. در بدن عنصری مرض و صحت و پیری و جوانی راه دارد، اما آنجا، عالم یکرنگی و یک سنخی است. همه اعضا از پا و سر و چشم همانند دل ادراکی و شهودی می‌شوند، چون از تعین و صورت گلی و عنصری به درآمده‌اند، پس اتحاد همه اعضای را فراگیرد. چون عالم حضور و مشاهده است؛ آن‌که لایق جانان باشد با تجلی نور ذات، به بالاترین درجه از شهود و مقامات ربانی نائل آیند.