توبه

چون پیرو امام علیه‌السلام به خاطر اشتباهات و خطاها دچار معصیت می‌شود؛ به‌واسطه وسوسه نفس، با خود می‌گوید: تو که گناهکاری و حضرت علیه‌السلام از تو راضی نیست؛ پس ناامیدی او نسبت به امام علیه‌السلام از ناحیهٔ نفسش زیاد می‌شود.

در جواب باید گفت پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «مردی از پیروان ما گناهانی دارد که از کوه اُحد و از زمین و آسمان چندین برابر بزرگ‌تر است، چون توبه کند و ولایت ما را تجدید نماید گناهانش به زمین زده می‌شود.»(۱)

پس با توبه از معاصی، راه آشتی و تجدید بیعت و نزدیکی به امام علیه‌السلام فراهم می‌شود و باید از وسواس نفس و آدم‌های وسوسه‌گر دوری و پرهیز کرد.

حضرت ولی‌عصر علیه‌السلام در جواب یکی از سؤال‌هایی که از محضر مبارکشان پرسیده شده بود فرمودند:

«امّا پشیمانی گروهی که در دین خدا شک کرده بودند و توبه نموده و بازگشت کردند، ما آن‌ها را پذیرفتیم و نیازی به هدیه فرستادن برای ما نیست.»(۲)

امام علیه‌السلام مظهر همهٔ اسماء الهی ازجمله توّاب است، لذا پشیمانی و توبه دوستان و خطاکاران را می‌پذیرد. شخصی به نام حسن بن فضل یمانی به سامرا وارد می‌شود پس کیسه‌ای از جانب حضرت حجّت به او رسید که دو دینار و دو لباس در آن بود؛ اما او به خاطر کمی هدیه آن را ردّ می‌کند. سپس پشیمان می‌شود که چرا هدیهٔ امام علیه‌السلام را ردّ کرد، پس امام علیه‌السلام دوباره این هدیه را برای او می‌فرستد و در نامه‌ای به او می‌فرماید: «اشتباه کردی که هدیهٔ ما را بازگرداندی و اگر از خداوند طلب مغفرت کنی خداوند ترا می‌آمرزد».(۳)