ثنا و مدح معبود

در معارف به عبادات، یکی از جهات این است که: عابد در عبادت در مقام ثنای حق‌تعالی باشد و او را ستایش کند و حمد و تقدیس و تنزیه نماید.

چون معبود سزاوار پرستش است، عابد به ستایش او مشغول است. مدح و ثناء ذات و اسماء و صفات و الطاف خاصه و نعمت‌های بی‌کران او دلالت دارد که او را به بندگی پذیرفته و در کمال عبادت تأثیر می‌گذارد.