حرمان
در شریعت، وقتی مردی جُنُب و یا زنی حائض است، نمی‌تواند نماز بگذارد. چراکه این دو مانع و حجاب مناجات و تقرّب می‌شوند. هرکسی که در بند شهوات از حبّ ریاست، عُجب، زهدفروشی، جمع‌کردن مال و مانند این‌هاست، به‌نوعی همانند زن حائض است که نمی‌تواند نماز بخواند. پس کسی که می‌خواهد به حضرت محبوب تقرّب بجوید، شهوات مانع هستند، اگرچه پیشانی شخص، جای مهر و سجده باشد و محاسنش پر از مو باشد. نماز قرب و توسّل به امام زمان علیه‌السلام، وقتی نتیجه می‌دهد که همانند حائض محروم از صلوة نباشد. کسی که حقوق دیگران را ضایع می‌کند و از مصادیق شهوات است، چطور می‌خواهد نماز مهدوی بگذارد و مقرّب شود. درحالی‌که در گردنش، حقوق مظلوم و مستضعف و یتیم و مانند این‌هاست. پس ای پیرو! به هوش باش و با مجاهدت و ریاضت، شهوات را از خود دور کن تا به قرب مهدوی برسی.