حفی

حفی صاحب لطفی است که همهٔ نعمت‌ها را می‌بخشد.

حفی مبالغه در نیکی و الطاف است.

حفی به کسی گفته می‌شود که کمال نیکی و گرامیداشت را در حق دیگری دارد و گاهی به معنای عالم است.

لطف زیاد و ترحم کثیر و صاحب فضل بودن سبب می‌شود که خداوند نسبت به بندگان بسیار مهربان باشد و آنان را نوازش کند. سفره‌ای که پهن کرده، همه را به کرمش بهره‌مند نموده، دلجویی کند و به لطف تامّ از فضل بی‌پایان و رحمت واسعه‌اش عطا نماید. گرچه نوع بندگان لغزش‌ها دارند و خلاف اوامرش انجام دهند.

در سوره مریم ۴۷ آمده: «اِنَّهُ کان بی حفیّا: همانا او با من مهربان است.»

اندرون زهر، تِریاق آن حَفی **** کرد تا گویند ذُو اللُّطفِ الخَفی (مثنوی)

مولانا گوید: خداوند مهربان در زهر، پادزهری قرار داده تا بندگان بدانند که او لطف پنهانی هم دارد.

حفی به معنای عالم نیز است.

حفی به معنای: ۱- مهربانی کردن ۲- این که شخصی حال کسی را به نیکی و لطف پرسیده و در سؤال مبالغه می‌کند ۳- دانای هر چیز ۴- و در عطا کردن نعمت‌ها مبالغه می‌کند.

امام حسین علیه‌السلام در دعای عرفه به خداوند عرض می‌کند: «چگونه از تو نومید گردم و أنت الحفي بی: تو به من مهربانی.»