حقیقت تصوّف

سعدی گوید: یکی از مشایخ شام را پرسیدند که حقیقت تصوّف چیست؟ گفت: «پیش‌ازاین طایفه‌ای در جهان پراکنده بودند به صورت و به معنی جمع؛ این زمان قومی به صورت جمع‌اند و به دل پراکنده». تصوّف یعنی دل از غیر خداوند پاک کردن و پشت پا زدن به هوای نفسانی و زهد و ورع ورزیدن. البته کسی تصوف واقعی را می‌پیماید که بر طریقت مذهب تشیع به ریاضت و تزکیه نفس بپردازد که لباس تخلّق به اخلاق الله او را زیبنده شود.

گر تخلق به خُلق او یابی **** صوفی باشی آر نکو یابی