حکمت مهدوی

چون ما حاجات و مرادات داریم، به هر نقشه‌ای که به ذهن ما می‌رسد دنبال آن می‌رویم، درحالی‌که مراد ما از درِ دیگری برآورده می‌شود. وقتی برای حاجت به درِ خانهٔ امام زمان علیه‌السلام می‌رویم و تقاضا می‌کنیم و برآورده نمی‌شود، پس به درِ دیگری می‌رویم و آن‌هم برآورده نمی‌شود. به تحیّر می‌افتیم و سرگردان می‌شویم و از تکاپو، فرجی حاصل نمی‌شود.

ما عجول هستیم و حکمت مهدوی را درنمی‌یابیم و قلم امضاء او را ادراک نمی‌کنیم. نکته‌ای دقیق آنکه، عدم عطا، معلول هم علّت می‌شود و هم حکمت. داعی فکر می‌کند اگر امام این حاجتش را برآورده کند، مشکلی دیگر پیش نمی‌آید و کار، تمام است! درحالی‌که ما از غیب، جهولیم و نمی‌دانیم صلاح ما است یا نه.