خلق ممسوخ

ابو بصیر از اصحاب امام باقر علیه‌السلام و امام صادق علیه‌السلام و مردی نابینا بود، روزی به امام باقر علیه‌السلام عرض کرد: شما مولای من و من از شیعیان شمایم، بهشت را با این کوری برای من ضمانت کنید! فرمود: نمی‌خواهی علامت ائمه را به تو عطا کنم؟ عرض کردم: چه باشد؟ که هم علامت و هم ضمانت بهشت باشد. فرمود: دوست داری (که ببینی)؟ گفتم: چگونه دوست ندارم؟ پس امام دست مبارک به دیده مالید در حال، جمیع ائمه را نزد آن حضرت بدیدم؛ آنگاه فرمود: چشم بیفکن و نظر کن به چشم خود، چه می‌بینی؟ ابو بصیر گوید: به خدا سوگند! مردم را به صورت‌های سگ یا خوک یا بوزینه می‌بینم. عرض کردم این خلق ممسوخ کی هستند؟ فرمود: این‌ها که می‌بینی سیاهی بزرگی از مردم هستند، اگر پرده برداشته شود و صورت حقیقی افراد را بنمایند، (آن‌وقت) شیعه ما مخالفین را جز به صورت مسخ نخواهند دید. پس از آن فرمود: ای ابو محمد! می‌خواهی که تو را بر این بینایی باز گذارم ولکن حسابت با خدا باشد؟ و اگر دوست می‌داری از برایت بهشت را ضمانت می‌کنم و تو را به حال اول (نابینایی) بازگردانم. عرض کردم: هیچ حاجتی در نگاه به این خلق نباشد، مرا به حالت اول باز گردان‌ که هیچ‌چیز عوض بهشت نیست. پس امام با دست مبارک چشمان او را مسح کرد و به حال اول بازگرداند.