خوش

خوش به حال کسی که مولایش حضرت مهدی علیه‌السلام باشد. اگر مولایش او شد، پس انیس و همرازش اوست. در وقت راز و نیاز، آوایش او می‌شود. معشوقش او، ذکر مدامش او، اوّل و آخر سخنش او و امید و توکّلش بر او هست. پس از اسم و نشان خود فارغ و به اسم و نشان معشوقش مشغول می‌باشد.