خوف

خوف حالت اضطرابی است که از برخورد به چیزی مکروه و یا از مشاهده‌ی منظره‌ای وحشت آور به شخص دست می‌دهد. خوف نوعاً در اموری است که هنوز واقع نشده و انتظار وقوع آن هست. سالک هر قدر به حق نزدیک‌تر می‌شود، ضعف او کمتر می‌شود. خوف از ضعف نفس و دور بودن از حق است. چون به کمال برسد، خوف از او می‌رود.

حق تعالی فرمود: «فمن تبع هدای فلا خوف علیهم». یعنی هرکس من آنها را هدایت و راه نشان دادم، خوفی بر آنها نیست». (سوره بقره، آیه 38) و در سوره یونس، آیه 62 فرمود: «ان اولیاء الله لا خوف علیهم». یعنی همانا اولیای الهی (دوستان خاصّ خدا) خوف بر آنان نیست.

چون در مقام کمال، دارایی موهوم از شخص سلب می‌گردد، پس علّتی برای خوف نیست و این که از ظلمت خارج شده و به نور واصل شده است. نکته‌ای که باید گفت این است که علّت خوف در مراحل سیر و سلوک مختلف می‌گردد. (مقامات معنوی، ج 1، ص 102)