خویشتن داری

خویشتن‌داری، حکومت و تسلط بر نفس است یعنی در خاموشی و پاسخگویی و لطف و قهر به هنگام باشد.

اول، آن‌که غنای روحی داشته باشد؛ و هم لطف و هم قهر باشد. دوم، تعادل روحی داشته باشد و آن به خاطر صفات متضاد روانی مانند مهر و کین و لطف و قهر از نظر کمیت بر یکدیگر فزونی نداشته باشد؛ یعنی خاموشی و سکوت را هرکدام در جای مناسب و وقت خودش، متعادل و هماهنگ پیاده کند. سوم، رسائی تشخیص است که با تمیز و تشخیص و درک صریح و روشن، سراب را از آب، وهم را از حقیقت، دوست را از دوست‌نما و بیگانه را از آشنا بازشناسد.