دریا

تا ماهی در برکه و جوی است، برای سالم ماندن دائمی، ناگزیر خود را به‌طرف دریا می‌کشاند. پیرو تا به عقل جزئی و وسایط و اسباب مشغول است، احتمال بسیار می‌رود که به دست صیادان بیرونی و شیاطین درونی (جنود جهل) گرفتار شود و از دریای مهدوی بازبماند. امّا با توسّل و طلب و مجاهده، خود را از این وسایل نجات بدهد و به دریای بیکران الطاف حضرت محبوب متّصل شود، آنگاه به این‌ها احتیاجی ندارد، چون به حقیقت او رسیده است. ابر سنگین، باران موسمی، چشمهٔ باریک، آب چاه، همه اسباب ظاهری ارتزاق حیات است. امّا همهٔ این‌ها در معرض آسیب و انقطاع است.
پس ای شیعهٔ حضرت حجّت علیه‌السلام بکوش تا به دریای او متّصل شوی و از فروعات و وسایط جزئی و نفس اماره پرهیز کن تا سعادتمند شوی.