دعا
تمام شیعیان و محبین وظیفه‌دارند تا برای حضرت قائم علیه‌السلام دعا کنند. دعاها وقتی پیوسته شد و شرایط را برای استجابت فراهم کرد آن‌وقت خداوند ظهور را ازنظر زمانی جلوتر می‌اندازد. امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «وقتی سختی و عذاب بر بنی‌اسراییل طولانی شد آنان چهل صبح به‌سوی خداوند ناله و گریه کردند، پس خداوند به موسی علیه‌السلام و هارون وحی کرد که آنان را از فرعون خلاص کرده و نجات دهد پس صد و هفتادسال ظهور موسی علیه‌السلام را جلو انداخت.»
سپس فرمودند: «شما هم اگر این‌گونه (ضجه و گریه و دعا) نمایید خداوند زودتر فرج و گشایش ما را می‌رساند؛ اما اگر این‌طور انجام ندهید (دست روی دست بگذارید و بی‌تفاوت بمایند) این امر فرج تا آخرین مدّت خود طول خواهد کشید.»(۱)
گرچه دعای انفرادی همانند قطره‌ای در مقابل دریاست؛ امّا وقتی به‌صورت گروهی آن‌هم با سوز و آه و تمنّا و خاکساری دعا کنند، خداوند به لطف کریمانه‌اش ظهور حضرت را پیش انداخته و برای همهٔ شیعیان فرج و گشایش می‌شود.
حضرت صادق علیه‌السلام فرمودند: «همانا که دعا قضا را برمی‌گرداند و پیچیدگی آن را می‌گشاید؛ همان‌طور که رشتهٔ نخ گره‌خورده شده از هم باز می‌شود.»(۲)
فقط نباید جدیت در این وظیفه مهم و بزرگ را از دست داده و از دعا کردن برای امر فرج خسته و ناامید شد.
امام زمان علیه‌السلام فرمودند: «زیاد دعا برای تعجیل فرج کنید که همانا فرج من، فرج شماست.»(۳)
امام زمان علیه‌السلام فرمودند: «بر شما باد به دعا کردن و انتظار فرج که به‌زودی دانش به (آثار) آن برای شما آشکار می‌شود.»(۴)
امام صادق علیه‌السلام فرمود: «به‌زودی در شُبهه خواهید افتاد، پس بدون علمی که آشکار باشد و امامی که هدایت کند نجات نخواهید یافت، مگر کسی که دعای غریق را بخواند.» ابن سنان عرض کرد: دعای غریق کدام است؟ فرمود: «می‌گویی یا الله یا رحمٰان یٰا رحیٖم یا مقلب‌القلوب ثبِّتْ قَلبیٖ علیٰ دیٖنِک.» عرض کردم: یا مقلب‌القلوب و الابصار ثبّت قلبی علی دینک. فرمود: «خداوند عزّوجلّ دگرگون‌کننده دل‌ها و بصیرت‌هاست. تو آن‌گونه که من می‌گویم بگو: یا مقلّب القلوب ثبّت قلبی علی دینک.»(۵)
وقتی راوی از حضرت صادق علیه‌السلام می‌پرسد که در دوران غیبت شیعیان شما چه‌کار بکنند؟ فرمودند: «بر شماست که دعا کنید و انتظار فرج را بکشید.» عرض کردم: چه دعایی کنیم؟ فرمود «می‌گویی: اَللّٰهُمَّ أنتَ عَرَّفْتَنیٖ نَفْسَکَ وَ عَرَّفْتَنیٖ رَسُولَکَ وَ عَرَّفْتَنیٖ مَلاٰئِکَتَکَ وَ عَرَّفْتَنیٖ نَبِیَّکَ وَ عَرَّفْتَنیٖ وُلاةَ اَمرِکَ اَللّٰهُمَّ لاٰ آخِذ اِلّا مٰا اَعطَیتَ وَ لا اوقی اِلّا مٰا وَقیت اَللّٰهُمَّ لاٰ تُغَیِّبْنیٖ عَن مَنٰازِلِ اولِیٰائک وَ لاٰ تُزِغْ قَلبیٖ بَعدَ اِذْ هَدَیْتَنیٖ اَللّٰهُمَّ اهدنی لِوِلاٰیَةِ مَنْ فَرَضتَ طاٰعَتَهُ: بار خداوندا خودت را به من شناسانیدی و فرستاده‌ات و فرشتگانت و پیامبرت و موالیان امرت را به من شناسانیدی. خداوندا نمی‌گیرم چیزی را مگر تو عطا کنی و نگهداری جز تو نیست. خداوندا مرا از منازل دوستانت دور مکن و قلبم را بعدازآنکه هدایت کردی سنگین و سخت مکن. خداوندا مرا به ولایت کسی که اطاعتش را بر من واجب کردی، هدایت فرما.»(۶)
هم برای خود و هم برای دیگران دعا کردن از سیرهٔ حضرت مهدی علیه‌السلام است. امام زمان علیه‌السلام در دعایی به خداوند عرضه می‌دارد: «خداوندا مرا از چشم‌های کینه‌توزان و افرادی که دشمنی اهل‌بیت پیامبرت را دارند پوشیده بدار و بدی آنان به کسی (از شیعیان) نرسد.(۷) از تو می‌خواهم بر چیزی که خودت ضمانت نمودی اینکه دعای درخواست‌کنندگان را اجابت نمایی.»(۸)