دعوت خلق به‌سوی امام زمان علیه‌السلام
یکی از وظایف شیعهٔ دانا و محب این است که مردم را به‌سوی شناخت حضرت دعوت کرده و فرامین، فضایل و مناقب ایشان را برای آنان تبیین کند.
در کتاب بصائر الدرجات روایتی از امام علیه‌السلام نقل کرده است که فرمودند: «عالمی که معالم دینشان را به مردم تعلیم می‌دهد و آنان را به‌سوی امامشان دعوت می‌کند از هفتاد هزار عابد بهتر است».
به تعبیری لطیفانه می‌توان این‌گونه بیان کرد: هر کس که از مسائل مربوط به امامش فاصله دارد و توفیق دیدار ایشان را نداشته و نمی‌تواند حضرت را ببیند همچون یتیمی فقیر است که نمی‌داند چه باید بکند و وظیفه‌اش چیست، لذا بر عارف به امام زمان علیه‌السلام لازم است که مانند پدری مهربان آنان را یتیم‌نوازی کند.
سپس دعوت افراد جاهل، یتیم، بی‌مقصد و امثال این‌ها به‌سوی پدر واقعی و مقصد حقیقی، کار عالم عامل، عارف و محب است. چراکه این وظیفه ارشادی و هدایتی، از وظایف دانایان بامعرفت نسبت به امام زمان علیه‌السلام است.
البته واضح است که فاقد شیء نمی‌تواند معطی شیء شود؛ یعنی کسی که خود به معرفت حقیقی نرسیده و تنها به الفاظ و نقل حکایت بسنده کرده نمی‌تواند آن‌گونه که شایسته است مردم را به‌سوی امام زمان سوق دهند.
این افراد مصداق این آیه از کلام هستند که می‌فرماید: «أَ تَأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَکمْ: آیا مردم را به نیکی امر می‌کنید و خود را فراموش می‌کنید.» (بقره/۴۴)
در این ارتباط مدعیان بسیارند و اهل خلوص و صاحبان نَفَس قلیل‌اند.
کسی که مردم را به‌سوی امام علیه‌السلام دعوت می‌کند می‌بایست که از جانب خداوند متعال و امام علیه‌السلام موردعنایت و دستگیری واقع شده باشد تا بتواند وظیفه خود را در ارشاد و هدایت متعلّم و نفس آماده، به‌خوبی انجام دهد و زحماتش کارساز شود.
دست را مسپار جز در دست پیر **** حق شدست آن دست او را دستگیر