ذارئ

از اسماء الهی «ذاری» است که به معنی خالق و آفریننده می‌آید؛ یعنی خداوند همه را خلق کرد و در زمین پراکنده و ظاهر گردانید. خداوند از همه در عالم ذر (عالم ارواح) گواهی بر خالقیت خود گرفت و از صلب حضرت آدم علیه‌السلام آن‌ها را خلق و در روی زمین منتشر کرد. به معنای دیگر، همه موجودات به صورت ذرات و ریز بودند و برای تشکیل و موجودیت آن‌ها، قالب‌هایی از موجد عالم زده شد و هر یک به صورت خاک و سنگ و حیوان و انسان و… پدید آمدند و به کمال خود رسیدند. خداوند در سوره‌ی ذاریات آیه 1 فرمود: «والذاریات ذروا» قسم به بادهایی که پراکنده‌کننده هستند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جواب ابن الکواء که درباره ذاریات سؤال کرد فرمود: مقصود باد است. یکی از عواملی که برای بخش کردن و جفت‌گیری و تلقیح و نزول رحمت‌های آسمانی مؤثر است، باد می‌باشد؛ و از مظاهر اسم ذاری‌ء یکی باد است که در نظام عالم از ارکان و رسیدن به کمالات می‌شود.