ذکر به اندازه

سیره استاد بر این بود که هرچه استاد طریق گفت به همان اندازه باید ذکر گفت. از پیش خود و با خواندن از کتابی، نباید اذکار را گفت.

ظرف و مظروف چون تطابق نداشته باشند عوارضی پیدا می‌کند. می‌فرمودند: فلان اهل دانش در نجف اشرف عدد ذکر محبت را بیشتر گفته بود و ستون (مسجد یا تکیه‌ای را) می‌بوسید. فلان عوام ذکری در این باره می‌خواند و دیدند الاغی را می‌بوسید.

فرمودند نباید از دستور استاد بیشتر گفت و تجاوز کرد (که افراد ناقابل و بی‌ظرفیت برای آنان مشکل ایجاد می‌شود).