رزق

ازآنجایی‌که مسائل رزق از ارکان زندگی همه هست، محب باید حواسش باشد تمام هم‌وغم و فکر و ذکرش در مسیر درآوردن روزی صرف نشود؛ چراکه در غیر این صورت به دلیل این دل‌مشغولی از ادا توسّل و دعا برای امام علیه‌السلام عاجز و درمانده می‌شود.

حضرت بقیة‌الله در دعایی این‌چنین می‌فرمایند: «خداوندا مرا از کسانی قرار بده که برای رزق فردایشان غصّه نمی‌خورند.(۱) و روزیم را بر من توسعه و گسترش بده.»(۲)

زمانی که فکر شیعه از نگرانی و غصه برای کسب روزی آزاد می‌شود، می‌تواند در انجام وظایفی که نسبت به امامش به عهده دارد تمرکز بهتری داشته و زیباتر عمل نماید. در فرازی حضرت قائم علیه‌السلام چنین عرضه داشتند: «خدایا از تو رزقی پیوسته که سبب پایداری زندگی و اصلاح احوال خانوادهٔ ما به آن مربوط است می‌خواهم؛ و از تو روزی می‌خواهم که صلاح دنیا و راه رسیدن به آخرت باشد.»(۳)

شیعه در زمان غیبت که منتظر امامش است، از بعضی صفات مذمومه مانند حرص و طمع به مال‌اندوزی که مرضی او نیست پرهیز نماید و از خداوند بخواهد رزق بابرکت که معاش زندگی خود و خانواده‌اش به آن درست شود به او بدهد و همین سبب بلاغ به مرضی او شود.