روز سانحه

مدّعیان محبت و شناخت، در موقع سخنرانی و شرح و تفسیر مهدوی، بسیار پرشور و فصیح و با ادلّه صحبت می‌کنند. آیا در وقت نزول بلا و مصیبت، همان‌طوری که دیگران را اندرز می‌دادند، شکیبا هستند و هیچ شکوه‌ای به امام عصر علیه‌السلام ندارند؟! قبض و فشار و نوع ابتلائات، اگر به حدّ بالایی برسد، توان را از بین می‌برد، مگر کسی که خود مصداق اندرزها و نصایح خود شده باشد. گوییم، روز خوشی و سلامت، همگان راضی هستند. امّا روز اندوه و بلا و فشار، چرا تحمّل نداریم و به حضرت ولی‌عصر علیه‌السلام استغاثه می‌کنیم و شکایت می‌نماییم تا جایی که فریاد ما بلند می‌شود. روز سانحه، صدایمان می‌گیرد و معلومات و محفوظات مهدوی، ما را آرام نمی‌کند. به امام می‌گوییم: تو که می‌بینی و می‌شنوی، چرا مداوا نمی‌کنی. تو به سلامتی و ما دردمند، دیگر توانایی نداریم، به در خانهٔ چه کسی برویم و….