سبحان الله
طلحة بن عبیدالله گوید: از پیامبر صلی‌الله علیه و آله از تفسیر سبحان‌الله پرسیدم، فرمود: «یعنی خداوند منزّه است از هر بدی».
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در تفسیر سبحان‌الله فرمود: «این اسم تعظیم جلال خداوند عزّوجل بوده و او را تنزیه می‌کند از چیزی که هر مشرکی می‌گوید. چون بنده آن را بگوید هر فرشته بر او صلوات می‌فرستد.»
هشام بن حکم از امام صادق علیه‌السلام درباره سبحان‌الله پرسید، امام فرمود: «خداوند عاری است (یعنی کلمه‌ای است که آنچه لایق او نیست، عاری است از آن).»
تنزیه خدا هم به لحاظ نزاهت او از هر نقص نفسی و عیب ذاتی مانند ظلم و جهل و هم به جهت تنزّه از هر نقص و عیب نسبی مانند جسمیت، تمثّل و تصوّر، مفهومِ تعقلِ ماهوی است؛ از این‌رو خدای سبحان نه‌تنها بی‌نقص و عیب است، بلکه از کمال محدود و جمال متناهی و جلال منقطع منزّه است؛ زیرا اگرچه کمال و جمال و جلال یاد شده برای بسیاری از موجودات امکانی کمال است، ولی برای خدای سبحان که هستی محض است، نقص محسوب می‌شود.