سه بیت

در شرح احوال عارف بالله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی نوشته‌اند که:

1- در قنوت نمازهای مستحبی مکرر این بیت را می‌خواند:

ما را ز جام باده گلگون خراب کن **** زان پیش‌تر که عالم فانی شود خراب

2- شب‌ها در صحن خانه دیوانه‌وار قدم می‌زد و زبانش به این شعر مترنّم بود که:

گر بشکافند سرا پای من **** جز تو نیابند در اعضای من

به مرحوم آیت‌الله کوهستانی، این قصه و دو شعر را نقل کردند، فرمود: به‌به عجب سخن شیرینی است. مرحوم ملکی در حاشیه کتاب غایة القصوی (ترجمه عروة الوثقی) در سجده نماز نوشته است که: جایز است در قنوت و غیر قنوت از احوال نماز (غیر واجب) دعا کردن به فارسی، اگر چه شعر فارسی باشد مثلاً در سجده بگوید:

مالم به خاک، روی مذلت به این امید **** شاید که دوست را به ضَراعت رضا کنم