سکوت قلبی

آنکه بی‌آزار و یا ساکت است، دلیل بر خوب بودن اخلاقی و مهدوی اوست، یا الآن اسباب قدرتی برایش فراهم نیست؛ آن روز که امکانات برای او فراهم شود، به جیفهٔ دنیوی روی می‌آورد. سکوت در هجران حضرت بقیّةالله علیه‌السلام و دور بودن از گناهان زبان، بسیار ممدوح است. امّا سکوت واقعی در روز امتحان، روی آوردن زر و زور و ستایش و سرافرازی، معلوم می‌شود. سکوت قلبی مهم است نه سکوت ظاهری. اگر کسی دلش بستگی تام به امام زمانش داشته باشد، زبان ظاهری‌اش هم به غیر محبوبش چیزی نمی‌گوید و میل پیدا نمی‌کند.