سکوت

سکوت، شعار کسانی است که به چشم بصیرت به حقایق راه پیدا کردند. سکوت، کلید راحتی در دنیا و آخرت و موجب حفظ از خطاست. در سکوت ریاضت نفس و شیرینی عبادت حاصل می‌شود. صحبت درست از اخلاق پیامبران است و هلاکت خلق به صحبت نادرست می‌باشد، پس آن‌که قدر گفتن بداند، بدون ضرورت سخن نمی‌گوید و آن‌وقت کلام و سکوتش عبادت خواهد بود. بعضی از اصحاب پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله این‌چنین بودند که سنگی در دهان می‌گذاشتند و هر وقت می‌خواستند حرفی بزنند با خود فکر می‌کردند که آیا برای خداست؟ اگر بود، سنگ از دهان بیرون کرده و سپس تکلم می‌کردند. عده‌ای از صحابه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله معمولاً ساکت بودند و گاهی، همانند آدم مغموم آهی از سینه می‌کشیدند و حرف زدن آن‌ها شبیه افراد بیمار بود. ازجمله: ربیع ابن خُثیم این‌چنین بود که در اوایل هر روز کاغذی پیش خود گذاشته و هر چه را می‌گفت در آن می‌نوشت پس در شب آنچه را نوشته بود مطالعه کرده و به نفس خود از روی محاسبه می‌گفت: آه! کم‌گویان نجات یافتند و ما بسیار گفتیم.