شانزده روز مریض داری

طلبه‌ای هم حجره‌ای مرحوم بهاری مریض می‌شود و بهاری ۱۶ روز کلّاً از این طلبه پرستاری می‌کرد و غذایی به میل او درست می‌نمود ولیکن مریض ترش‌رویی و اوقات‌تلخی می‌کرد و ایشان خدمت می‌کرد و با روی خوش برخورد می‌کرد. مرحوم بهاری که شوخ‌طبع بود بعد از ۱۶ روز که مریض خوب شد و دید طلبه سالم شده و نشسته؛ پس با صدای بلند شروع کرد به خواندن مثنوی. بعضی اهل علم آن زمان نجف موافق مثنوی نبودند. از صدای آقای بهاری دم درب حجره جمع شدند. بهاری مثنوی را تا کرد و گذاشت جلوی آن طلبه مریض و فرمود: شانزده روز مریض بودی حالا هم که خوب شدی، مثنوی می‌خوانی؟!