طلب شفاعت

ازآنجایی‌که بندگان خدا در زندگانی‌شان به مشکلات و بلاها و هم‌وغم و دشمن و …گرفتار می‌شوند، چاره‌ای جز آنکه کسی را به درگاه خداوند شفیع قرار بدهند، ندارند؛ و فرد اکمل و میانجی‌گر مطلق، خلیفهٔ خداست که او وسیله و سبب و سبیل برای حاجتمندان و سائلین است.

امام رضا علیه‌السلام فرمود: «هرگاه سختی به شما وارد شد به‌وسیله ما از خداوند عزّوجلّ طلب کمک کنید که مقصود این آیه است: «و لله الاسمٰاءُ الحُسنیٰ فادعُوهُ بِهٰا: برای خداوند اسماء نیکویی است؛ پس خدا را به آن‌ها بخوانید».(۱)

خداوند متعال می‌فرماید: «ای بندگان من، گرامی‌ترین خلق نزد من بعد از محمد و برادرش علی، امامان بعد از آن دو هستند که آن‌ها وسایل (اسباب واسطه) به‌سوی من هستند.»(۲)

امام زمان علیه‌السلام در زیارت آل یاسین چنین فرمودند: «یقیناً شفاعت شما (ائمه) حق است.»(۳)

گاهی موکّل به وکیلش و یا منوب به نائبش اختیار تام می‌دهد و لذا حق‌تعالی به خلفای خود اختیار مطلق می‌دهد که رتق‌وفتق امور مخلوق و مصنوع خود را انجام دهند. چون شیعه وقتی به گرفتاری‌هایی که نوعاً اثر وضعی عملش هست، دچار می‌گردد چاره‌ای جز توسّل و تمسک به میانجی گر و شفیع و وسیله ندارد و آن در درجه اوّل امام وقت خودش است که ایشان مظهر اسم مبارک شافع می‌باشند و مراجعهٔ فقیر و سائل به غنی و معطی مطلوب و به صواب است هرچند شخص پیرو اشتباهاتی دارد امّا مولی، کریم و بنده‌نواز است، لذا رفتن به درب خانهٔ دیگری مذموم و ناصواب است.