طلب

گفته‌اند طلب، از توفیق است. وقتی محب دنبال حضرت بقیة‌الله می‌رود و طالب ایشان می‌شود، احسان و کرم حضرت علیه‌السلام شامل حالش می‌شود و بدون آنکه دنبال طلب باشد، از باب لطف به او عطا می‌کند، پس می‌گوییم: «هر چه هستی، جانِ ما قربانِ توست»؛ و این طالب است که نباید اسباب توفیق را از دست بدهد و سبب نشود تا به طلبش آفت برسد. طلب را درجاتی است که مرتبهٔ نهایی آن فنای در مطلوب است.