ظاهر و باطن

از امّهات اسماءِ الهی، ظاهر و باطن است. امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره‌ی این دو اسم در نهج البلاغه خطبه 95 فرمود: «او ظاهر است، پس چیزی برتر از او در ظهور نیست و باطن است، پس چیزی نزدیک‌تر از او نیست».

در خطبه 132 فرمود: «خداوند باطن هر مستور و حاضر هر سرّ و نهان است» و در خطبه 204 فرمود: «او ظاهر است به عجایب تدبیرش بندگان و اندیشمندان و باطن است با بزرگی عزّتش از فکر صاحبان وهم».

در خطبه 228 فرمود: «او بر زمینش به پادشاهی و عظمت ظاهر است، و به علم و شناختش زمین علم باطنی دارد» و در خطبه 162 فرمود: «او ظاهری است که گفته نمی‌شود از چه ظاهر شده و باطنی است که گفته نمی‌شود در چه پنهان و مستور است». هم چنین در خطبه 64 فرمود: «هر ظاهری غیر او غیر باطن است و هر باطنی غیر او غیر ظاهر است». در خطبه 152 نیز می‌فرماید: «او آشکار است نه به دیدن چشم‌ها و پنهان است نه به سبب لطافت و شفافی».