ظاهر
خداوند به ذات متحجب از مخلوقاتش است اما به صفت و اسم «ظاهر» است. پس آنچه از آیات و نشانه‌ها و براهین در مصنوعات و مخلوقات از کوچک و بزرگ است با حکمت و قدرت و علم آشکار کرد، تجلی اسم ظاهر است.
گر چه هر ظاهری باطنی دارد، اما اکثریت مردم اگر می‌بینند، ظواهر را می‌بینند و از باطن اطلاعی ندارند. هر چیزی که ظاهر است، خداوند در ظهورش ظاهرتر است. در دعای جوشن کبیر بند 211 آمده است «یا من اظهر الجمیل: ای خدایی که ظاهر کردی زیبایی‌ها را.»
امام حسین علیه‌السلام در اواخر دعای روز عرفه عرض می‌کند: ای خدا تویی که خود را به هر چیزی به من معرفی کردی (فرایتک ظاهراً فی کل شئی: پس دیدم تو را آشکار در هر چیز و تو به هر چیز ظاهری…) چطور پنهانی بااینکه آشکاری «کیف تخفی و انت الظاهر»
پس آن‌که اهل معرفت و بصیرت است به ظهور هر چیز، علم و قدرت و حیات الهی را می‌بیند. کثرت ظهور است که عموم مردم گویند: خدا کجاست!