عارف بالله حاج اسماعیل دولابی (۱۳۸۱)

در هنگام تدوین این کتاب، باخبر شدیم که صبح روز چهارشنبه ۹ بهمن ۱۳۸۱ مطابق ۲۵ ذیقعده ۱۴۲۳ عارف صمدانی جناب حاج اسماعیل دولابی از دنیای فانی لباس تن را خلع و به سفر باقی شتافت لذا در اینجا لازم دیدم که از ملاقات ایشان با حضرت استاد اشاره‌ای کنم.

مرحوم آقای دولابی می‌فرمودند: ما که به نجف اشرف برای زیارت می‌رفتیم در صحن حضرت امیر می‌دیدیم سیدی به ذکر الهی مشغول است. از آشنایان پرسیدیم ایشان کیست؟ گفتند: آقا سید عبدالکریم کشمیری. ما از زمان‌های دور ایشان را در نجف دیدیم و به روحیات ایشان آشنا شدیم.

وقتی حضرت استاد در قم مریض بودند و از خانه نوعاً بیرون نمی‌رفتند، مرحوم حاج اسماعیل دولابی چند بار برای احوال‌پرسی و عیادت به منزل استاد آمدند و در آن مجلس دوستانی هم حضور داشتند. بسیار با محبّت دلجویی از استاد کردند؛ که واقعاً درسی برای همه سالکان بود!

یک بار در تهران که جناب استاد در منزل فرزندشان بودند، حضرت آقای دولابی برای ابراز دوستی و احوال‌پرسی آمدند؛ و بعضی تلامذه استاد هم حضور داشتند.

ایشان به قدری ابراز صمیمیت و صفا را بارز می‌نمود که هر بیننده جذاب اخلاق نیک او می‌شد. البته حقیر آشنایی به سبک ایشان در ظهور محبت و بروز حلم و اخلاق پسندیده داشتم، رحمت و درود بیکران خداوند، بر روان آن زنده یاد باد. (حقیر کلمات گهربار آن زنده‌یاد از خرداد ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۱ را یادداشت کردم بنام کشف المعانی که مخطوط است و به چاپ نرسیده است. طوبای محبت جلد اول از سخنان ایشان به چاپ رسیده است که بسیار ممتاز است.)