عبد (بنده)

بندگی مراتبی دارد، بالاترین مراتب آن وقتی است که بنده مطیع کامل مولی باشد. عبودیت مقدم بر رسالت است. اول عبد کامل می‌شود، بعد رسول، یعنی عبودیت اخص از رسالت است.

در سوره ص آیه 41 خداوند درباره حضرت ایوب چنین می‌فرماید: یاد کن عبد ما ایوب را «واذکر عبدَنا ایوب»

در سوره اسرا آیه 3 خداوند درباره حضرت نوح چنین می‌فرماید: نوح بسیار شکرگزار بود (کان عبداً شکوراً)

در سوره اسرا آیه 1 خداوند درباره معراج پیامبر می‌فرماید: منزه است خدایی که شبی بنده خود (محمد صلی‌الله علیه و آله) را از مسجدالحرام به مسجدالاقصی سیر داد «اسری بعبده لیلا» پس مقام بندگی و عبودیت بس بلند و شریف است که خداوند انبیاء خود را به این لقب ستوده است.

روزی پیامبر صلی‌الله علیه و آله روی زمین نشسته بود و مثل همیشه با سادگی مشغول غذا خوردن بود زنی ازآنجا گذشت، پیامبر صلی‌الله علیه و آله را دید که مثل سایر مردم روی زمین نشسته و بدون تشریفات غذا می‌خورد. آن زن از این‌که دید پیامبر صلی‌الله علیه و آله که همه به فرمانش هستند به این سادگی نشسته و غذا می‌خورد، تعجب کرد، به پیامبر صلی‌الله علیه و آله عرض کرد: ای محمد! شما همانند بردگان غذا می‌خورید و می‌نشینید؟ پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: من بنده هستم و کدام بنده‌ای از من بنده‌تر است «انّی عَبد و أی عَبد أعبَدُ منّی».