عبرت ها

عِبَر جمع عبرت است. استبصار از عبر، بصیرت یافتن است. سالکِ مراقب، در حال دیگران از گرفتاری‌ها، ناکامی‌ها و پیش آمدها، نظر می‌افکند و سپس پند می‌گیرد و رو به حق می‌کند و متوجه حال خود می‌شود. حصول بصیرت، منوط به عقل و نور و حکمت است.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «آن‌که به حکمت رسید، عبرت حاصل کرد و آن‌که عبرت حاصل نمود، چنان است که گویی از حال گرفتاران واقف و در بین آنهاست».

پس سالک ارزش وقت را می‌داند و بندگی را می‌فهمد که چه طور پیاده کند. عبرت وقتی مؤثر واقع شود که قلب حیات پیدا می‌کند و سالک، ایّام وقت را خوب درک می‌کند و از هر نوع اغراض به سلامت در می‌آید. (مقامات معنوی، ج 1، ص 75)