عمل صالح

هر کس با ملکات خود از دنیا می‌رود و محشور می‌شود. ملکات از نیّات و اعمالی است که سال‌ها همراه انسان است. محبّی که پیرو امام زمان علیه‌السلام است، نباید اعمال صالح او از روی عادت و سرسری بوده و اقرارش به عبودیت لقلقهٔ زبان باشد، بلکه باید بندگی کردنش از روی معرفت و شناخت باشد. چون عملی که پیکره‌ای بدون باطن داشته باشد، عمل بدرد بخوری نیست. صورت عمل گاهی با سیرت عمل فاصله دارد. معیار در عمل صالح آن است که بامعرفت به امام همراه باشد. خداوند می‌فرماید: «اَطیٖعُوا الله وَ اَطیٖعُوا الرَّسُول و اولی­الاَمْرِ مِنْکُم: از خداوند و رسول و صاحبان امر (امامان) پیروی کنید». (نساء/۵۹) این پیروی که در حدیث بدان اشاره‌شده، باید مغز داشته و باکیفیت باشد.

خدای متعال در قرآن می‌فرماید: «والّذین آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصٰالِحٰات: آنان که ایمان آوردند و کارهای خوب و نیک انجام دادند». (بقره/۸۲)

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: «منظور آن است که آنان ایمان به خدا و رسول و امامان آوردند، (و در عمل) ایشان را اطاعت کردند که آن‌وقت آن ایمان و عمل صالح است.»(۱)

طاعتی که مُهر شناخت به او خورده باشد، سیرت عمل نیکو می‌گردد و موردقبول واقع می‌شود.