عنایت

عطار نیشابوری می‌فرماید:

ای صد هزارت عاشق، لب خشک و دل در آتش **** افتاده پست گشته، موقوف یک عنایت

عنایت، توجّه و لطف خاص را گویند که از حق شامل بنده می‌شود. خواه علّت و سببی داشته باشد یا نداشته باشد. در کتاب خزائن موضوع اوّل این شعر مثنوی را نوشتیم:

بی عنایات حق و خاصان حق **** گر مَلَک باشد سیاه هستش ورق

سالک باید دائماً به عنایات نامتناهی حق چشم عنایت داشته باشد که نَفَسش، نَفَسی رحمانی و در کنف عنایت محفوظ گردد.