عیب پاکان
خداوند ستّار (پوشاننده عیب) است. پرده بنده‌ای نمی‌درد مگر بنده کار زشتش از حد بگذراند، پس خداوند به مقتضای کارش، بنده را به عیب‌جویی افراد پاک مشغول می‌دارد تا عرض و آبرویش برود.
چون خدا خواهد که پرده کس درد **** میلش اندر طعنه پاکان بَرد
ولی اگر خدا بخواهد عیب بنده‌ای بپوشاند، او را توفیق عدم عیب‌جویی می‌دهد تا با زبان بر کسی طعنه نزند.
چون خدا خواهد که پوشد عیب کس **** کم زند در عیب معیوبان، نفس
اثر وضعی نیت و عمل بنده است که چون عیب‌جویی بی‌حد کند ستّاریت حق از او رود و رسوا گردد، چون عیب‌جویی نکند ستّاریت بر او حاکم است و معزّز و محترم نزد خدا و خلق می‌باشد.