غبطه

به معنی رَشک ورزی و آرزوی نعمت کسی را داشتن، در عین شادمانی و نیکو حالی. این کلمه در قرآن نیامده است. این صفت ممدوح است که در محاورات گاهی لغت حسد بر آن اطلاق می‌شود. فرد حسود مایل است آنچه به دیگری عطا شده زائل گردد؛ اما فرد غبطه خور هرگز زوال نعمت دیگری را طالب نیست، فقط خواهان مثل آن نعمت برای خود است. پیامبر فرمود: «مؤمن غبطه می‌خورد و حسد نمی‌ورزد».