غیبت

غیبت یکی از صفات ناپسند جنود جهل است که از زبان جاری می‌شود و از مصادیق لغو (بیهوده) است؛ غیبت آثار نامطلوبی برای گوینده دارد تا حدّی که زبان لیاقت گفتگو و مناجات و ملاقات را پیدا نمی‌کند. دارندهٔ این صفت مورد رضایت حضرت بقیّةالله علیه‌السلام نیست.

حضرت مهدی علیه‌السلام در دعایی چنین عرضه داشتند: «خداوندا گوش‌های ما را از سخنان بیهوده و غیبت بازدار.»(۱)

محب نه‌تنها می‌باید زبانش را از غیبت کردن محافظت کند، بلکه باید گوش خود را از استماع آن نیز بازدارد تا بتواند نداهای معنوی را استماع نماید.