فقر باطن

ادب باطن این است که نسبت به فقری که خداوند او را بدان مبتلا گردانیده کراهت نداشته باشد. به این معنا که از فعل خدا از اینکه آن فعل اوست ناخشنود نباشد هرچند فقر را ناخوش بدارد. پیامبر فرمود: «ای گروه مستمندان از ته دل از خدا خشنود باشید تا به ثواب فقر دست یابید وگرنه ثوابی ندارید».